Διαταραχές άγχους

Φαντάζομαι πώς όλοι έχουμε ακούσει κάτι από αυτά :

Διαταραχή πανικού, αγοραφοβία, ψυχαναγκαστική καταναγκαστική διαταραχή, διαταραχή από οξύ στρες, διαταραχή από ψυχοτραυματικό στρες, διαταραχή από ιατρική κατάσταση ή από ουσίες, κοινωνική φοβία, ίσως και άλλες ειδικές φοβίες.

Όσο κι αν θέλω να κάνω πως δεν τον βλέπω, ο σαμποτέρ (τρομοκράτης) πολύ συχνά κρύβεται μέσα μου.

«Δεν φτάνουν οι εξωτερικοί παράγοντες, έχω και αυτόν τον “εσωτερικό συνεργάτη της τρομοκρατίας” που με απειλεί κατά καιρούς, εκεί που δεν το περιμένω. Με γεμίζει φόβο και αγωνία για το επόμενο πέρασμά του. Που κάνει την αναμονή σαν τιμωρία, ακούγοντας την καρδιά μου να επιταχύνει τον ρυθμό της, ρίγη να με διαπερνούν, μούδιασμα στο σώμα μου, ζαλάδα και πνίξιμο. Όλα τα σημάδια που με κάνουν να νομίζω πως πεθαίνω, ή πως τρελαίνομαι…»

Αυτή θα μπορούσε να είναι η μαρτυρία ανθρώπου, που περιγράφει μια κρίση πανικού. Mια αγχώδης διαταραχή ή ο πανικός στην κορύφωσή του, μπορούν να μιμηθούν τέλεια κάποιες βιολογικές ασθένειες, κρατώντας μας σε εγρήγορση μήπως επαναληφθούν.

Ο σοφός Γκάντι έλεγε…«Ξεκίνα την αλλαγή που θέλεις από τον εαυτό σου».

Καλό είναι να πάω σε ψυχαναλυτή ή ψυχοθεραπευτή (μου αρέσει να το λέω έτσι).

Προσωπικά πιστεύω, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, σημαντικό ρόλο παίζει η προσπάθεια και η άσκηση της ψυχής, η  αυτοεξερεύνηση και η αυτοθεραπεία .Αυτό προϋποθέτει «την επιστήμη  του εαυτού».

Παρακολουθώντας «τον σαμποτέρ» μέσα μου -πως δηλαδή κινητοποιεί τους φόβους μου- τον βλέπω να περνάει από την «αποθήκη μου» (υποσυνείδητο), όπου από παιδί πέταγα ασυνείδητα βαριές ή δύσκολες καταστάσεις σαν  άχρηστα ή άγνωστα  αντικείμενα, για παράδειγμα, μεγάλες προσδοκίες των αγαπημένων μου από μένα, την υποτίμηση από κάποιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή μου, απώλεια γονέων ή αποχωρισμός σπουδαίας αγάπης και αυτό που μερικές φορές αποφασίζω να κάνω είναι να πω , «δεν με πειράζει και τόσο» στην προσπάθεια μου να αντέξω τον πόνο, την λύπη, τον αποχωρισμό.

Απορρίψεις από φίλους ή αγαπημένους συμμαθητές, κοροϊδία, ίσως, για τα ωραία μου κιλάκια που με έκαναν ξεχωριστή, τόσες και τόσες θύμησες κλειδωμένες στην λήθη. Στην αποθήκη μου.  Στην πρώτη ευκαιρία λοιπόν, «ο σαμποτέρ» θα φέρει τα μοντέλα της θλίψης και του φόβου, που σαν παιδάκι βίωσα, να τα «κολλήσει» όπου βρει, να τα ριζώσει στα καλά καθούμενα απαιτώντας να τα κοιτάξω.

Αν δεν αναγνωρίσω το παιχνίδι του, θα με νικήσει πολλές φορές, με αποτέλεσμα να σπάνε τα νεύρα μου και να νιώθω πάλι "κολλημένη" στον τοίχο, από την παρουσία του όποιου φόβου μου φέρνει.

Κινδυνεύω, λοιπόν, από την συσσώρευση των φόβων. Θέλω να μείνω φοβική;

Όταν καταλάβω την παγίδα και δω "τα εργαλεία του", τότε και μόνο τότε  θα αντιληφθώ πώς ακριβώς λειτουργεί. 

Έτσι, θα μπορέσω να γελάσω σαν ένα παιδί που βρίσκει το άλλο στο κρυφτό και να πω φωνάζοντας, ίσως και γελώντας… «Φτου ξελευθερία!»

Ρούλα Κυράστα