"Ενήλικο δικαίωμα" το παιχνίδι

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, οι δραστηριότητες που μας γεμίζουν χαρά είναι πολλές.

Κατασκευές με φαντασία, ένας αγώνας στο σχολείο, ο χρόνος που περνάμε στο πάρκο της γειτονιάς, ένα λογοπαίγνιο, ένα μυστικό που μοιραζόμαστε με κάποιον φίλο.

Οι ώρες του παιχνιδιού είναι "ιερές" και συνήθως αυτές που δεν θέλουμε να τελειώσουν ποτέ. Για χάρη τους θυσιάζουμε το φαγητό, τον ύπνο, την ξεκούραση.

Μεγαλώνοντας η μορφή τους ενδεχομένως να αλλάζει, συχνά πυκνά όμως τα παιχνίδια βρίσκουν τρόπο να εισχωρούν στην ενήλικη ζωή μας, ομορφαίνοντας την καθημερινότητά μας και δημιουργώντας μας την αίσθηση ότι δραπετεύουμε από τον σωρό των ευθυνών και την πληθώρα των υποχρεώσεων μας.

«Μας πάνε στην χώρα του ποτέ και του πάντα.»
Και κάπου εδώ μου έρχεται στο μυαλό, το νόημα του έργου «Πήτερ Παν», όπου όλοι ανεξαιρέτως, μικροί και μεγάλοι, καλούνταν να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να παίζουν.

Από προσωπική εμπειρία έχω να καταθέσω, πως κάθε φορά που μου έκαναν την τιμή τα παιδιά και τα εγγόνια μου να με παίξουν στο παιχνίδι τους, ένιωθα την ψυχή μου να γεμίζει παιδικότητα. Σαν μαγικό ελιξίριο νεότητας.

Το γεγονός ότι μπορεί να παίξω με φίλους χαρτιά ή επιτραπέζια, ή πειράγματα με λόγια και ανέκδοτα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με το κάλεσμα ενός παιδιού, για ποδόσφαιρο, ή κούνια, ή κρυφτό.

Βέβαια, ο καθένας μας διαλέγει το παιχνίδι του, αρκεί μόνο να μη σταματήσει να παίζει!

Ρούλα Κυράστα