Ο ψυχολόγος: Συνοδοιπόρος στην αυτοθεραπεία

Πολλοί θα πουν, δεν τον χρειάζομαι και καλά κάνουν… Είναι και η δική μου ευχή.

Άλλοι τον χρειάζονται, αντικειμενικά όμως ο εγωισμός, οι συνθήκες, ίσως και μια κακή εμπειρία κάποιου άλλου που άκουσαν, τον αποκλείει ως λύση σε κάποιο ψυχικό μπλοκάρισμα τους. Ίσως να υπάρχει και προκατάληψη και δίκιο.

Στις χώρες που ο θεσμός της οικογένειας ήταν δυνατός, υπήρχε κάποια γιαγιά ή θεία ή θείος ή παππούς αγαπημένος να μας ακούσει και να προβληματιστεί μαζί μας. Στην έσχατη υπήρχε ένας φίλος ή φίλη.

Στα μετέπειτα χρόνια εξέλιξης μας, η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία έγιναν πασίγνωστες μέθοδοι ψυχικής υγείας, που πλέον βάλλεται αδιαμφισβήτητα από τον τρόπο ζωής μας, την πίεση χρόνου και την έλλειψη των παλαιών δομών της οικογένειας και των ανθρωπίνων σχέσεων γενικότερα.

Ο συνοδοιπόρος στην αυτοθεραπεία μας ουσιαστικά είναι ο εαυτός μας.

Θα μπορούσε ο ψυχολόγος μας να έχει τα χαρακτηριστικά του φίλου ή «του συγγενή της ψυχής μας», αυτού που με ενσυναίσθηση θα μας ακούσει και θα μας καθοδηγήσει μέσα από δικά μας μονοπάτια να επιστρέψουμε στο δρόμο μας - με βαλίτσες γεμάτες γνώση για τον εαυτό μας και λύσεις- ύστερα από κάποιο μπλοκάρισμα ή πρωτόγνωρη ψυχική δυσκολία.

Ίσως να ακούγεται ειρωνικό ότι οι άνθρωποι που «είναι καλά» πάνε πρώτοι στον ψυχολόγο. Περιέχει όμως και μια δόση αλήθειας, καθώς είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται γρηγορότερα από τους άλλους πως κάτι μπλόκαρε, κάτι μπερδεύτηκε, κάτι χάλασε την υγιή αρμονία μέσα τους και θέλουν βοήθεια γιατί είναι σημαντικό να την διατηρήσουν.

Ρούλα Κυράστα