Θυματοποίηση... ευχαριστώ δεν θα πάρω

Είναι συγκλονιστικό το πόσο ύπουλα και μισάνθρωπα κρύβεται και φανερώνεται αυτή η υιοθετημένη (αδύναμη) στάση.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις πασιφανέστατες περιπτώσεις της, με σαφώς καθορισμένους και οφθαλμοφανείς ρόλους, που είναι ξεκάθαροι οι θύτες και τα θύματα.

Μιλώ για την χειρότερη και δυσδιάκριτη παρουσία της καμιά φορά, σε ανθρώπους κουρασμένους ή αδύναμους ή και ακόμα δόλιους, που κατά την ευκολία της συνήθειας τους υιοθετούν την στάση του θύματος.

Για παράδειγμα η γνωστή, αστεία πια, έκφραση  «Αχ… δεν μπορώ η καρδιά μου», της μητέρας προς τον γιο της, ή της συζύγου προς τον σύζυγο, που είναι “ικανή” να τον κάνει να ματαιώσει τα σχέδια του για χατίρι της. Άσχετα αν η πονηριά του θύματος, τον μετατρέπει σε ψυχικό εκβιαστή και θύτη.

Αυτός ο θύτης πολλές φορές πείθει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, στην προσπάθεια του να πείσει τους άλλους.

Όπως είπαμε και «στην επιστήμη του εαυτού», στη μαθητεία μας να τον αγαπήσουμε, απαραίτητη προϋπόθεση  είναι να τον γνωρίσουμε πρώτα, όσο καλύτερα γίνεται.

Άλλωστε, μαζί του πορευόμαστε σε όλη μας την ζωή!

Εμείς λοιπόν διαλέγουμε  με πλήρη υπευθυνότητα αν θα γίνουμε θύτες, θύματα ή ελεύθεροι άνθρωποι.

Ρούλα Κυράστα