Μοναξιά: Επιλεκτική ή επιβεβλημένη

«Να’ χε χρώμα η μοναξιά, στο χαρτί να ζωγραφίσω να την κάνω θαλασσιά, με αγέρα πελαγίσιο…» γεμάτη από εμπειρίες να πορευθεί ελεύθερη και άφοβη! Μια μοναξιά μπορεί να έχει όνειρα και θάλασσες να πλεύσει. Μπορεί να έχει και χρώματα. Κάποιες φορές να είναι κόκκινη ή ροζ, πορτοκαλί ή πράσινη ή χρυσή.

Υπάρχει η επιλεκτική μοναξιά που όλα τα αγκαλιάζει και όλα τα δικαιώνει γλυκά, ζεστά και ανθρώπινα. Είναι η μοναξιά της ωριμότητας και της ολοκλήρωσης. Δεν κρύβεται, δεν έχει παράπονα και λύπη. Έχει γιορτή, αγαπά και νιώθει, συμπονά και συνεχίζει να περπατά τον δρόμο της φυσικά, σαν μικρό παιδί που δεν χόρτασε γνώση και διαρκώς απορεί και αποθεώνει της ζωής το θαύμα! Αυτή η μοναξιά δεν μας είναι γνωστή, γιατί η δραματική της μορφή υπάρχει περίσσια στον κόσμο μας.

Η επιβεβλημένη μοναξιά, αυτή που έχει παράπονα, αυτή που απομονώνεται, αυτή που έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτή που επιβάλλεται από τα κοινωνικά συστήματα, αυτή που φέρνει πτώχευση στα ταμεία της καρδιάς, αυτή που ζωγραφίζεται με γκρι, σκούρο γκρι έως μαύρο. Η επιβεβλημένη μοναξιά -και η αγωνία της-, αποτελεί μαζί με τον φόβο του θανάτου, την έλλειψη νοήματος και τη μη διαχειρίσιμη ελευθερία, βασική αιτία ψυχικών νοσημάτων.

Όσο για την επιλεκτική, έχει το  χρώμα που της δίνουμε και είναι πάντα μεγίστης φωτεινότητας όταν την αποτυπώσουμε σε λευκό χαρτί και βάλουμε το δικό μας χρώμα. Όταν γνωρίζουμε ότι αξίζουμε να αγαπηθούμε. Όταν μέσα της ενδιαφερόμαστε για τους ανθρώπους έμπρακτα. Όταν αναζητάμε και ανακαλύπτουμε νέα ενδιαφέροντα. Όταν δεν παύουμε να κάνουμε καινούργιες γνωριμίες. Όταν μάθουμε να αντιστρέφουμε το αρνητικό σε θετικό -για εμάς-συναίσθημα.

Τέλος, η μοναξιά μπορεί να γίνεται γαλάζια με έναν σκοπό από τραγούδι. ΄Η και χρυσή όταν την μοιραζόμαστε.
Διάλεξε χρώμα!

Ρούλα Κυράστα